Zijn moeder meldde hem aan. Een jongen van 7 jaar uit groep 4. Het ging niet goed op school. Eerst deed hij zijn best, maar nu na al die tegenslag had hij er geen zin meer in.

“Het lukt toch niet, mam! Ik word er zo verdrietig van…”

Ik vroeg aan moeder: “Wat vindt hij wel leuk?” Moeder noemde zo een aantal dingen op. “Buiten werken in de tuin, helpen bij de paarden, in de zandbak sjouwen. Als hij maar vuil kan worden!” 

Dat was een mooi begin! De volgende afspraak was alleen met de jongen. Hij had er duidelijk geen zin in. Ik zei: “Misschien heb je zin om naar buiten te gaan?” Zijn houding veranderde. Voor het eerst maakte hij echt contact. In zijn ogen zag ik iets fonkelen. Hij zegt: “Echt?”

We maakten een wandeling door de velden en we babbelden een beetje over wat hij moeilijk vond op school.

“Die stomme rot tafels. Ze zitten wel in mijn hoofd, maar ze zitten zo door de war. Het is zo’n rommeltje in mijn hoofd!” En hij maakt een slaande beweging op zijn hoofd.

Ik zei:”Laat die tafels maar. Ik heb eigenlijk je hulp nodig. Ik heb hier nog wat oude tegels liggen. Ik wil er een terras van maken. Help je me?” Nou, dat hoefde ik geen tweede keer te zeggen.

We gingen tegels leggen. Mijn terras zou vijf tegels breed worden. In iedere kruiwagen deden we vijf tegels. We legden ze netjes op een rijtje en zorgde dat ze keurig vlak lagen. “Ik heb wel eens gezien dat ze een touwtje gebruiken om ze waterpas te leggen” zei hij. Zo waren we al snel een half uurtje aan het sjouwen. Na iedere rij telden we de tegels. We schreven met stoepkrijt de cijfers erop: 5, 10, 15, 20… Hé de tafel van vijf!

We over de cijfers gelopen, gesprongen, gehinkeld…

Op een gegeven moment zei hij: “Ik maak er een foto van in mijn hoofd en dan weet ik het voor altijd!”

Zo gezegd, zo gedaan. Dit werkte voor hem en dan is het oké. En wat was hij trots!

“Zo kan ik het wel!”

Ik heb het teruggekoppeld met moeder. Moeder kon toen zelf aan de slag met de andere tafeltjes. Daar hadden ze mij niet meer bij nodig!

Zo zie je maar weer dat sommige kinderen niet aan een tafel achter een boek tot leren komen; zij hebben echt iets anders nodig!